1- گروه جغرافیای انسانی، دانشکده جغرافیا، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران 2- گروه جغرافیای انسانی، دانشکده جغرافیا، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران ، sasanpour@khu.ac.ir
چکیده: (85 مشاهده)
اهداف:تابآوری شهری طی سالهای اخیر به خصوص با شیوع همهگیری کرونا و افزایش آلودگیهای زیستمحیطی به مساله اصلی کلانشهرها تبدیل شده است. همچنین ناکارآمدی و ضعف عملکردی ساختار فضایی کلانشهرها، باعث بروز مشکلات و معضلات محیطی و کاهش تابآوری محیط زیست شهری شده است؛ با این منظور در این پژوهش به شناخت نقش و تاثیر ساختار فضایی کلانشهر تبریز در تابآوری محیط زیست شهری آن پرداخته شد. روششناسی: روش پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نظر روش، توصیفی-تحلیلی است. محدوده مکانی پژوهش، کلان شهر تبریز و محدوده زمانی آن سالهای ۱۳۹۹ و نیمه اول سال ۱۴۰۰ بود. روش جمعآوری دادههای پژوهش به صورت میدانی و کتابخانهای و روش تجزیه و تحلیل دادهها شامل آمارههای تراکم کرنل، تحلیل چیدمان فضا، تحلیل بیضوی انحراف استاندارد و روش رتبهبندی فازی ماباک بود. یافتهها: یافتههای پژوهش حاکی از آن است که شهر تبریز از نظر معیارهای تعیین ساختار فضایی به صورت تکهستهای با تسلط بخش مرکزی نسبت به سایر بخشها است؛ بنابراین وضعیت تابآوری محیط زیست شهری در این بخش مورد اندازهگیری قرار گرفت. نتایج حاصل از رتبهبندی ماباک فازی نیز نشان داد که ضریب Q برای مراکز تجاری و صنعتی به ترتیب ۴۴۲/۰و ۴۱۶/۰ به دست آمد و این ضرایب نشاندهنده تاثیر زیاد مراکز تجاری و صنعتی بر میزان تابآوری محیط زیست شهری بود. نتیجهگیری: بیشترین آلودگی هوا، ذرات معلق در هوا و ناپایداری محیط زیست در بخش مرکزی شهر بیشتر از سایر بخشها است؛ بنابراین ساختار فضایی شهر تاثیر زیادی بر میزان تابآوری محیط زیست شهری دارد.
Shiripour M, Sasanpour F, Fassihi H, Shamai A. Assessing the Role of Spatial Structure of Metropolises in Environmental Resilience of Tabriz Metropolis by Fuzzy MABAC Method. GeoRes. 2022; 37 (2) :253-266 URL: http://georesearch.ir/article-1-1291-fa.html
شیری پور مهدی، ساسانپور فرزانه، فصیحی حبیباله، شماعی علی. سنجش نقش ساختار فضایی کلانشهرها در تابآوری زیستمحیطی کلانشهر تبریز با روش فازی ماباک. فصلنامه تحقیقات جغرافیایی. 1401; 37 (2) :266-253