Persian
Language
Geographical Research is Published in Persian Fulltext.
دوره 39، شماره 2 - ( 1403 )
جلد 39 شماره 2 صفحات 148-139 |
برگشت به فهرست نسخه ها
نوع مقاله:
موضوع مقاله:
History
دریافت: 1402/7/22 | پذیرش: 1403/2/3 | انتشار: 1403/3/5
دریافت: 1402/7/22 | پذیرش: 1403/2/3 | انتشار: 1403/3/5
How to cite this article
Morsousi N, Nasiri Hendehkhaleh E, Hosseini M. An Integrated Management Model of Spatial Data Infrastructure with a Smart City Approach in District 20 of Tehran. GeoRes 2024; 39 (2) :139-148
URL: http://georesearch.ir/article-1-1538-fa.html
URL: http://georesearch.ir/article-1-1538-fa.html
مرصوصی نفیسه، نصیری هنده خاله اسماعیل، حسینی محمدرضا. الگوی مدیریت یکپارچه زیرساخت داده‌های مکانی منطقه 20 شهر تهران با رویکرد شهر هوشمند. فصل‌نامه تحقیقات جغرافیایی. 1403; 39 (2) :139-148
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Rights and permissions
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Authors
نفیسه مرصوصی*1، اسماعیل نصیری هنده خاله2، محمدرضا حسینی1
1- گروه جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران
2- گروه شهرسازی، دانشکده هنر و معماری، دانشگاه گیلان، رشت، ایران
2- گروه شهرسازی، دانشکده هنر و معماری، دانشگاه گیلان، رشت، ایران
چکیده (1213 مشاهده)
اهداف: منطقه ۲۰ شهرداری تهران یکی از مناطق کمتر توسعه‌یافته است که به دلیل مشکلاتی نظیر کمبود زیرساخت‌های هوشمند، فاقد چشم‌انداز مناسب برای توسعه زیرساخت‌های مورد نیاز یک شهر هوشمند است. بر این اساس، مطالعه حاضر با هدف ارایه الگویی برای مدیریت یکپارچه زیرساخت داده‌های مکانی با رویکرد شهر هوشمند در این منطقه انجام گرفت.
روش‌شناسی: این پژوهش از نوع پیمایشی بوده و در دو فاز کیفی و کمّی در سال ۱۴۰۲ در منطقه ۲۰ تهران به انجام رسید. جامعه آماری پژوهش شامل ۱۶ نفر از خبرگان موضوعی بودند. ابزار گردآوری داده‌ها مصاحبه نیمه‌ساختاریافته و پرسش‌نامه بود. در فاز کیفی، با استفاده از مرور ادبیات موضوع، مولفه‌های مدیریت یکپارچه زیرساخت داده‌های مکانی شهر هوشمند شناسایی شدند. پس از اعمال تغییرات بر اساس نظرات خبرگان، ۱۲ مولفه تایید شد. در فاز کمّی، به منظور شناسایی شبکه روابط و تعاملات و آزمون نتایج، از روش مدل‌سازی تفسیری ساختاری استفاده و در نهایت مدل نهایی پژوهش ارایه شد.
یافته‌ها: مولفه تدوین سیاست‌ها و استانداردهای زیرساخت داده‌های مکانی در سطح شهرداری به عنوان تاثیرگذارترین مولفه در بالاترین سطح و مولفه‌های میزان استفاده از داده‌های مکانی، تعداد دفاتر خدمات الکترونیک، میزان به‌روزرسانی داده‌ها، همکاری و هماهنگی بین سه نهاد فرمانداری ری، شهرداری ری و شهرداری تهران در راستای تولید، استانداردسازی و به اشتراک‌گذاری داده‌های مکانی و مولفه همکاری و هماهنگی با سایر ادارات تحت عنوان کاربر داده، به عنوان اثرپذیرترین مولفه‌ها در پایین‌ترین سطح قرار گرفتند.
نتیجه‌گیری: وجود سیاست‌ها و استانداردهای تعریف‌شده در زمینه زیرساخت داده‌های مکانی، بیشترین اثرگذاری را بر سایر مولفه‌ها دارد.
روش‌شناسی: این پژوهش از نوع پیمایشی بوده و در دو فاز کیفی و کمّی در سال ۱۴۰۲ در منطقه ۲۰ تهران به انجام رسید. جامعه آماری پژوهش شامل ۱۶ نفر از خبرگان موضوعی بودند. ابزار گردآوری داده‌ها مصاحبه نیمه‌ساختاریافته و پرسش‌نامه بود. در فاز کیفی، با استفاده از مرور ادبیات موضوع، مولفه‌های مدیریت یکپارچه زیرساخت داده‌های مکانی شهر هوشمند شناسایی شدند. پس از اعمال تغییرات بر اساس نظرات خبرگان، ۱۲ مولفه تایید شد. در فاز کمّی، به منظور شناسایی شبکه روابط و تعاملات و آزمون نتایج، از روش مدل‌سازی تفسیری ساختاری استفاده و در نهایت مدل نهایی پژوهش ارایه شد.
یافته‌ها: مولفه تدوین سیاست‌ها و استانداردهای زیرساخت داده‌های مکانی در سطح شهرداری به عنوان تاثیرگذارترین مولفه در بالاترین سطح و مولفه‌های میزان استفاده از داده‌های مکانی، تعداد دفاتر خدمات الکترونیک، میزان به‌روزرسانی داده‌ها، همکاری و هماهنگی بین سه نهاد فرمانداری ری، شهرداری ری و شهرداری تهران در راستای تولید، استانداردسازی و به اشتراک‌گذاری داده‌های مکانی و مولفه همکاری و هماهنگی با سایر ادارات تحت عنوان کاربر داده، به عنوان اثرپذیرترین مولفه‌ها در پایین‌ترین سطح قرار گرفتند.
نتیجه‌گیری: وجود سیاست‌ها و استانداردهای تعریف‌شده در زمینه زیرساخت داده‌های مکانی، بیشترین اثرگذاری را بر سایر مولفه‌ها دارد.
واژه‌های کلیدی: