Persian
Language
Geographical Research is Published in Persian Fulltext.
دوره 39، شماره 3 - ( 1403 )
جلد 39 شماره 3 صفحات 327-319 |
برگشت به فهرست نسخه ها
نوع مقاله:
موضوع مقاله:
History
دریافت: 1403/3/14 | پذیرش: 1403/6/17 | انتشار: 1403/7/9
دریافت: 1403/3/14 | پذیرش: 1403/6/17 | انتشار: 1403/7/9
How to cite this article
Ahmadi Bonakdar M, Saghatoleslami A, Seyedolhoseini S, Daneshvar M. Effect of Urban Planning Components of Social Housing on Social Sustainability. GeoRes 2024; 39 (3) :319-327
URL: http://georesearch.ir/article-1-1619-fa.html
URL: http://georesearch.ir/article-1-1619-fa.html
احمدی بنکدار محمدامین، ثقه الاسلامی عمیدالاسلام، سیدالحسینی سیدمسلم، دانشور مریم. اثرگذاری مولفه‌های برنامه‌ریزی شهری مسکن اجتماعی بر افزایش سطح پایداری اجتماعی. فصل‌نامه تحقیقات جغرافیایی. 1403; 39 (3) :319-327
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Rights and permissions
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Authors
محمدامین احمدی بنکدار1، عمیدالاسلام ثقه الاسلامی*1، سیدمسلم سیدالحسینی1، مریم دانشور1
1- گروه شهرسازی، واحد مشهد، دانشگاه آزاد اسلامی، مشهد، ایران
چکیده (804 مشاهده)
اهداف: پژوهش حاضر با هدف تبیین اثرگذاری مولفه‌های برنامه‌ریزی شهری مسکن اجتماعی به منظور افزایش سطح پایداری اجتماعی انجام شد.
روش‌شناسی: پژوهش حاضر از لحاظ هدف کاربردی بوده و در سال ۱۴۰۳ در محدوده مسکن مهر شهرستان تربت جام انجام شد. جامعه آماری نیز شامل ساکنان محدوده شهرستان تربت جام بود که بر مبنای آخرین سرشماری نفوس و مسکن ۲۶۷۶۷۱ بود. تعداد نمونه بر اساس فرمول کوکران ۳۸۳ نفر به‌دست آمد و نمونه‌های در دسترس به صورت تصادفی مورد پرسش قرار گرفتند. پس از تهیه پرسش‌نامه و تایید روایی آن توسط متخصصین، پرسش‌نامه آماده شد. همچنین برای تعیین پایایی پرسش‌نامه از آزمون کرونباخ استفاده شد و ضریب آلفا برابر با ۹۸۹/۰ به‌دست آمد که نشان داد پرسش‌نامه به‌‌خوبی پایا و سوالات آن دارای همبستگی درونی مناسبی هستند. برای تجزیه و تحلیل یافته‌ها از آزمون تی تک‌نمونه‌ای (روش پارامتریک) در محیط نرم‌افزار ۲۰ SPSS استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل روابط بین متغیرهای برنامه‌ریزی شهری مسکن اجتماعی از تکنیک دیمتل بهره گرفته شد و به صورت مقایسه زوجی و دو به دویی، متغیرها نسبت به هم مقایسه شدند.
یافته‌ها: متغیر پایداری مسکن با میانگین (۶۵/۳)، شمول اجتماعی (۶۳/۳)، دسترسی به مسکن مناسب (۶۲/۳)، و بهره‌وری فضایی (۶۰/۳)، به‌ترتیب از بیشتر به کمتر، بر افزایش سطح پایداری اجتماعی اثرگذاری مثبتی را داشتند.
نتیجه‌گیری: از نظر متغیرهای مرتبط با برنامه‌ریزی شهری مسکن اجتماعی، متغیرهای پایداری مسکن، موقعیت مکانی، کاربری مناسب زمین و توجه به افراد کم‌درآمد و سالمندان بیشترین اثرگذاری را دارند. همچنین شاخص‌‌هایی همانند بهره‌وری فضایی مسکن، کیفیت مسکن، استفاده از فنّاوری مدرن و مشارکت در ساخت مسکن منجر به از دست‌دادن سطح پایداری اجتماعی در بین مساکن مهر شده و مهم‌ترین متغیر در پایداری مسکن است.
روش‌شناسی: پژوهش حاضر از لحاظ هدف کاربردی بوده و در سال ۱۴۰۳ در محدوده مسکن مهر شهرستان تربت جام انجام شد. جامعه آماری نیز شامل ساکنان محدوده شهرستان تربت جام بود که بر مبنای آخرین سرشماری نفوس و مسکن ۲۶۷۶۷۱ بود. تعداد نمونه بر اساس فرمول کوکران ۳۸۳ نفر به‌دست آمد و نمونه‌های در دسترس به صورت تصادفی مورد پرسش قرار گرفتند. پس از تهیه پرسش‌نامه و تایید روایی آن توسط متخصصین، پرسش‌نامه آماده شد. همچنین برای تعیین پایایی پرسش‌نامه از آزمون کرونباخ استفاده شد و ضریب آلفا برابر با ۹۸۹/۰ به‌دست آمد که نشان داد پرسش‌نامه به‌‌خوبی پایا و سوالات آن دارای همبستگی درونی مناسبی هستند. برای تجزیه و تحلیل یافته‌ها از آزمون تی تک‌نمونه‌ای (روش پارامتریک) در محیط نرم‌افزار ۲۰ SPSS استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل روابط بین متغیرهای برنامه‌ریزی شهری مسکن اجتماعی از تکنیک دیمتل بهره گرفته شد و به صورت مقایسه زوجی و دو به دویی، متغیرها نسبت به هم مقایسه شدند.
یافته‌ها: متغیر پایداری مسکن با میانگین (۶۵/۳)، شمول اجتماعی (۶۳/۳)، دسترسی به مسکن مناسب (۶۲/۳)، و بهره‌وری فضایی (۶۰/۳)، به‌ترتیب از بیشتر به کمتر، بر افزایش سطح پایداری اجتماعی اثرگذاری مثبتی را داشتند.
نتیجه‌گیری: از نظر متغیرهای مرتبط با برنامه‌ریزی شهری مسکن اجتماعی، متغیرهای پایداری مسکن، موقعیت مکانی، کاربری مناسب زمین و توجه به افراد کم‌درآمد و سالمندان بیشترین اثرگذاری را دارند. همچنین شاخص‌‌هایی همانند بهره‌وری فضایی مسکن، کیفیت مسکن، استفاده از فنّاوری مدرن و مشارکت در ساخت مسکن منجر به از دست‌دادن سطح پایداری اجتماعی در بین مساکن مهر شده و مهم‌ترین متغیر در پایداری مسکن است.
واژه‌های کلیدی: