|
تحلیل فضایی شاخص‌های حق به شهر: مطالعه موردی کلان‌شهر اهواز
|
مهدی غلامی1  ، حمید صابری* 2، شیرین طغیانی3، مجید شمس4 |
1- گروه جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری، واحد نجف‌آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف‌آباد، ایران
2- مرکز تحقیقات گردشگری، واحد نجف آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف آباد، ایران
3- گروه شهرسازی، واحد نجف‌آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف‌آباد، ایران
4- گروه جغرافیا، واحد ملایر، دانشگاه آزاد اسلامی، ملایر، ایران |
|
|
چکیده: (300 مشاهده) |
اهداف: حق به شهر مفهومی است که به دنبال دخیل‌کردن و اختصاص‌دادن شهر به ساکنان آن است. این پژوهش با هدف ارزیابی شاخص‌های حق به شهر، میزان تحقق حق به شهر را مورد بررسی قرار می‌دهد.
روش‌شناسی: روش تحقیق توصیفی تحلیلی از نوع پیمایشی و جامعه آماری پژوهش شهروندان ۱۵ سال به بالای شهر اهواز در سال ۱۴۰۰ بود. نمونه آماری بر اساس فرمول کوکران تعداد ۳۷۵ نفر بودند که به‌صورت خوشه‌ای از کل مناطق شهری اهواز انتخاب شدند. برای تجزیه و تحلیل یافته‌ها از آزمون T تک‌نمونه‌ای و روش‌های آمار فضایی در سیستم اطلاعات جغرافیایی استفاده شد.
یافته‌ها: میزان تحقق حق به شهر در مناطق هشت‌گانه شهر اهواز مطلوب نبود. با این وجود، بررسی‌ها نشانگر آن بود که مناطق ۲ و ۸ وضعیت مناسب‌تری نسبت به سایر مناطق داشتند. همچنین یافته‌های حاصل از آماره موران عمومی نشان دادند که تمامی‌داده‌ها خودهمبستگی فضایی دارند و الگوی پخش آنها خوشه‌ای است جز شاخص تصمیم‌گیری که از الگوی تصادفی تبعیت می‌کرد.
نتیجه‌گیری: میزان تحقق حق به شهر، از حد استاندارد و مطلوب کمتر، و میزان برخورداری از حق به شهر در شهر اهواز نامتوازن است.
|
|
| واژه‌های کلیدی: حق به شهر، هانری لوفور، حق تخصیص، حق مشارکت، کلان‌شهر اهواز |
|
|
متن کامل [PDF 5151 kb]
(148 دریافت)
|
نوع مقاله: پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
برنامه‌ریزی شهری
دریافت: 1402/1/15 | پذیرش: 1402/2/24 | انتشار: 1402/4/12
|
|
|
|
|
|
|
| ارسال نظر درباره این مقاله |
|
|
|
