امروزه که انجام هرگونه اقدامی در سیستم پیچیده نظام شهری بدون بهرهگیری از ظرفیتهای درونی آن تقریبا غیر ممکن است. تجارب پیمایشی نگارندگان حاکی از آن است که ارتقاء سطح امنیت نیز در این امر مستثنی نیست و درواقع رویکردهای متمرکز و از بالا به پایین جهت عملیاتی نمودن رهیافتهای مورد نیاز با هدف ارتقاء امنیت در عمل از سطح بالایی از موفقیت آمیزی برخوردار نمیباشند. چرا که اگر محتوی شهر که همان ساکنین آن هستند، همگام با این رهیافتها نشود و جهت تحقق این رهیافتها درگیر نشود؛ محقق نمودن آنها نیازی مبرم به صرف هزینه های گزاف جهت اجرایی نمودن هریک از رهیافتها و انجام نظارتهای دائمی با هدف جلوگیری از هرگونه تخطی میباشد. بنابراین ضروری است که جهت تحقق این امر بهدنبال رهیافتهایی نوین بود. در این بین نتایج حاصل از تجارب نگارندگان و نظریات نوین حاکی از آن است که تنها رهیافت پیشرو تقسیم شهر به واحدهای محلی خرد و ایجاد انگیزه و هدف مشترک ارتقاء امنیت در ساکنین محلات به عنوان منفعت مشترک همه آنها و در ادامه، ارتقاء سطح امنیت در این واحدها با مشارکت ساکنین و درنهایت ارتقاء امنیت کل شهر بهواسطه تحقق سطح بالایی از امنیت در واحدهای خرد آن است. از مقوله های مهم در امر ارتقاء سطح امنیت مقوله های مربوط به عوامل کالبدی میباشد. در واقع وجود کالبدی با آسیبپذیری حداقل دربرابر فجایع و برنامه ریزی آن به نحوی که انگیزه حملات نظامی در آن به حداقل برسد تاثیر بسزایی در افزایش امنیت ساکنین میتواند داشته باشد. درمیان مقوله های کالبدی، مکانیابی مناسب کاربری های شاخص بهعنوان آندسته از کاربریهایی که که نقش بسیار حساسی در آسیب پذیری شهر داشته و میتوان پس از فجایع به کمک آنها اراضی محدوده آسیبدیده را مدیریت کرد؛ نقش بسیار مهمی را در ارتقاء سطح امنیت ایفا میکند. در واقع ضروری است که با مشارکت ساکنین الگوی بهینهای جهت قرارگیری این کاربریهای ارائه داد. الگویی که به واسطه درگیرنمودن ساکنین محله و وجود مقیاس خرد محلی تحقق پذیری آن با حداقل موانع همراه است. در این راستا در تحقیق پیشرو سعی شده است که پس از بیان اصول مشارکت و محله گرایی و تدقیق این کاربریها، در محلهای به عنوان نمونه کلیه کاربریهای شاخص مکانیابی میشوند که محله منتخب این تحقیق، محله باغ ملی واقع در منطقه12 تهران میباشد و در نهایت شیوه تحقق این امر به واسطه مشارکت ساکنان ارائه شود.