1- گروه شهرسازی، واحد اهواز، دانشگاه آزاد اسلامی، اهواز، ایران 2- گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، واحد مرودشت، دانشگاه آزاد اسلامی،مرودشت، ایران
چکیده: (236 مشاهده)
مقدمه:هدف این تحقیق، تهیه مدل عوامل زمینهساز بروز خلاقیت اجتماعی در محیط شهری و پهنهبندی مناطق شهری اهواز بر این اساس بوده است. روششناسی:این پژوهش کاربردی در سال 1401 در شهر اهواز طی دو مرحله انجام شد. مرحله اول با استفاده از راهبرد سنتز پژوهی انجام شد و شاخصهای موثر بر ایجاد خلاقیت اجتماعی تعیین و برای طراحی مدل استفاده شدند. برای بررسی روایی مدل، از روش دلفی استفاده شد. تحلیل اطلاعات با استفاده از تحلیل عاملی و تاییدی در نرمافزار SPSS23 و AMOS انجام شد. در مرحله دوم و پس از تایید مدل پیشنهادی، به پهنهبندی مناطق شهری اهواز بر اساس وضعیت شاخصها بر اساس ترکیبی از روشهای میدانی و سنجش نظرات شهروندان استفاده شد. برای وزندهی شاخصها در هر یک از مناطق از روش ویکور استفاده شد. وزنهای به دست آمده با استفاده از ابزار weightedsum در نرمافزار ArcGIS 10.8 به هر یک از مناطق افزوده و نقشه نهایی تهیه شد.
یافتهها: عوامل سرمایه اجتماعی و انگیزش بروز توانمندیها، پاسخدهندگی فضا و تجربه خلق مکان، فرهنگ، سنت و باورهای جامعه، اصالت، تنوع، منحصر به فرد بودن فضا و مبلمان رتبه اول تا چهارم را از میان عوامل موثر بر بروز خلاقیت در مکانهای شهری به خود اختصاص دادهاند. خلاقیت اجتماعی در مناطق 1، 2 و 4 شهر اهواز به ترتیب بسیار زیاد، زیاد و زیاد است. مناطق 3، 6 و 7 از لحاظ وضعیت شاخصهای خلاقیت اجتماعی در کلاس متوسط و نیز مناطق 8 و 5 به ترتیب در کلاسهای کم و بسیار کم قرار دارند. نتیجهگیری: عوامل موثر بر بروز خلاقیت اجتماعی در محیطهای شهری در 5 دسته ویژگیهای اقتصادی، اجتماعی، بستر مکان، مشخصات فرهنگی و فردی خلاصه میشود که در این راستا مناطق شهری 5 و 8 اهواز نیازمند توجه ویژه برای ارتقای وضعیت عوامل موثر بر بروز خلاقیت شهری هستند.
Yarahmadi N, Khaliji M, Rezaie M. Zoning of Urban Areas of Ahvaz Based on the Determination of Effective Factors in the Occurrence of Social Creativity. GeoRes 2023; 38 (1) :1001-1013 URL: http://georesearch.ir/article-1-1435-fa.html
یاراحمدی نازنین، خلیجی محمدعلی، رضایی محمدرضا. پهنهبندی مناطق شهری اهواز بر اساس تعیین عوامل موثر بر بروز خلاقیت اجتماعی. فصلنامه تحقیقات جغرافیایی. 1401; 38 (1) :1001-1013