1- گروه شهرسازی، واحد مشهد، دانشگاه آزاد اسلامی، مشهد، ایران 2- گروه اپتومتری، واحد مشهد، دانشگاه علوم پزشکی، مشهد، ایران
چکیده: (943 مشاهده)
اهداف: خطاهای بصری رایجترین خطاهای ادراکی هستند که در ادبیات شهری کمتر به آن پرداخته شده است. لذا پژوهش حاضر، بهدنبال دستیابی به یک رویکردی نوین در تجزیهوتحلیل بهره گیری از خطای بصری در چیدمان عناصر فضای شهری است. روششناسی: این پژوهش در سال ۱۴۰۰ انجام شد و شامل مقالات علمی-پژوهشی خارجی در زمینه ادراک خطای بصری طی سالهای ۲۰۰۰-۲۰۲۰ بود. در این ارزیابی نظاممند فراروش، برای دستیابی به دادههای پژوهش، تمامی پایگاههای اطلاعاتی گوگل اسکالر، ریسرچگیت و ساینسدایرکت مورد بررسی قرار گرفتند. ۳۰ مقاله مرتبط انتخاب شدند. مبتنی بر مدل فراروش، برای ادراک سازوکار ادراک خطای بصری در چیدمان عناصر شهری و جانمایی نقطه کانونی در شهر، خطای بصری " تغییر اندازه-فاصله مناظر شهری"، بهصورت روش توسعهای و استراتژی آزمایشی، در نمونهای از فضای شهری با دارابودن نقطه کانونی و زمینه بصری بهصورت سهبعدی با استفاده از نرمافزار SketchUp ۲۰۱۷، مدلسازی شد. یافتهها: با استفاده از روش ترکیبی فراروش، مهمترین مولفههای روششناسی مطالعات ادراک خطای بصری تبیین و مبتنی بر آن، خطای خاص تغییر اندازه در فضای شهری سهبعدی با استفاده از نرمافزار SketchUp و چارت حدت بینایی Landolt C، مدلسازی شد. ماهیت خاص خطای مذکور مشخص و قابلیت نرمافزار SketchUp و چارت حدت بینایی Landolt C، در ارزیابی خطای بصری مشخص شد. نتیجهگیری: با مدلسازی خطای ادراک اندازه، نقطه خاص طراحی یعنی نقطه عطف M، ارایه شد که با توجه به آن، کانون فضای شهری با توجه به پسزمینه آن در قبل و بعد از نقطه، متفاوت ادراک میشود. این نقطه و خطای خاص آن، ظرفیت ویژهای برای برنامهریزی نظام فضایی شهر و غلبه نقاط کانونی در کریدورهای خاص گردشگری و یادمانی ایجاد میکند.
Mirheydar Turan S, Ostadi M, Mohamad Niaye Qaraee F, Ehsaee A. A New Approach to the Analysis of Visual-Perception Illusion on the Spatial Layout of Urban Elements. GeoRes 2021; 36 (4) :407-417 URL: http://georesearch.ir/article-1-1088-fa.html
میرحیدر توران بیبی سارا، استادی مریم، محمدنیای قرائی فاطمه، احصائی آسیه. خطای بصری و چیدمان عناصر شهری: تدوین رویکرد نوین در تحلیل خطای بصری موقعیت عناصر شهری. فصلنامه تحقیقات جغرافیایی. 1400; 36 (4) :407-417