دوره 37، شماره 3 - ( 1401 )
جلد 37 شماره 3 صفحات 466-459 |
برگشت به فهرست نسخه ها
نوع مقاله:
موضوع مقاله:
History
دریافت: 1401/3/20 | پذیرش: 1401/6/7 | انتشار: 1401/4/10
دریافت: 1401/3/20 | پذیرش: 1401/6/7 | انتشار: 1401/4/10
Rights and permissions
Authors
مسعود منتظری شاه توری1، علیرضا استعلاجی*2، مجید ولی شریعت پناهی2
1- گروه جغرافیا و برنامه‌ریزی روستایی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
2- گروه جغرافیای انسانی، واحد شهرری، دانشگاه آزاد اسلامی، شهرری، ایران
2- گروه جغرافیای انسانی، واحد شهرری، دانشگاه آزاد اسلامی، شهرری، ایران
چکیده (1897 مشاهده)
اهداف: با توجه به پتانسیل‌های بوم‌گردی ایران، در بین انواع گردشگری، شانس بیشتری برای بهره‌مندی از حوزه بوم‌گردی برای کمک به توسعه کشور وجود دارد و در این زمینه توجه به توسعه اقامتگاه‌ها راهکاری برای دستیابی به نتایج مطلوب است. هدف این تحقیق، بررسی ظرفیت توسعه اقامتگاه‌های بوم‌گردی در استان‌های ایران بود.
روش‌شناسی: این تحقیق توصیفی-تحلیلی در سال 1401 انجام شد. محدوده مکانی تحقیق، استان‌های ایران بود. معیارهای موثر بر ظرفیت توسعه اقامتگاه‌های بوم‌گردی با استفاده از مطالعه پیشینه پژوهشی تهیه شد. معیارهای مورد نظر برای هر یک از استان‌ها با استفاده از مطالعه پیشینه تحقیقاتی مرتبط در 10 سال اخیر (1391-1401)، سالنامه‌های آماری و گزارش مراجع ذی‌صلاح بررسی شد. برای رتبه‌بندی استان‌های کشور از روش تاپسیس استفاده شد. تعیین وزن معیارها در روش تاپسیس از طریق آنتروپی شانون انجام شد. نقشه نهایی ظرفیت توسعه اقامتگاه‌ها در محیط GIS فراهم شد.
یافته‌ها: بنابر نتایج، بیشترین ظرفیت توسعه اقامتگاه‌های بوم‌گردی بر اساس معیارهای زیرساخت، مدیریت اقامتگاه‌های بوم‌گردی و جذابیت‌های گردشگری برای استان‌های یزد، اصفهان، تهران، فارس و خراسان شمالی و کمترین ظرفیت برای استان‌های ایلام، لرستان، کهگیلویه و بویراحمد، سیستان بلوچستان وهرمزگان به‌دست آمد.
نتیجه‌گیری: استان‌های ایلام، لرستان، کهگیلویه و بویراحمد، سیستان بلوچستان و هرمزگان کمترین ظرفیت توسعه اقامتگاه‌های بوم‌گردی را دارند که نیازمند برنامه‌ریزی و استراتژی‌های مناسب برای ارتقای این ظرفیت هستند.
روش‌شناسی: این تحقیق توصیفی-تحلیلی در سال 1401 انجام شد. محدوده مکانی تحقیق، استان‌های ایران بود. معیارهای موثر بر ظرفیت توسعه اقامتگاه‌های بوم‌گردی با استفاده از مطالعه پیشینه پژوهشی تهیه شد. معیارهای مورد نظر برای هر یک از استان‌ها با استفاده از مطالعه پیشینه تحقیقاتی مرتبط در 10 سال اخیر (1391-1401)، سالنامه‌های آماری و گزارش مراجع ذی‌صلاح بررسی شد. برای رتبه‌بندی استان‌های کشور از روش تاپسیس استفاده شد. تعیین وزن معیارها در روش تاپسیس از طریق آنتروپی شانون انجام شد. نقشه نهایی ظرفیت توسعه اقامتگاه‌ها در محیط GIS فراهم شد.
یافته‌ها: بنابر نتایج، بیشترین ظرفیت توسعه اقامتگاه‌های بوم‌گردی بر اساس معیارهای زیرساخت، مدیریت اقامتگاه‌های بوم‌گردی و جذابیت‌های گردشگری برای استان‌های یزد، اصفهان، تهران، فارس و خراسان شمالی و کمترین ظرفیت برای استان‌های ایلام، لرستان، کهگیلویه و بویراحمد، سیستان بلوچستان وهرمزگان به‌دست آمد.
نتیجه‌گیری: استان‌های ایلام، لرستان، کهگیلویه و بویراحمد، سیستان بلوچستان و هرمزگان کمترین ظرفیت توسعه اقامتگاه‌های بوم‌گردی را دارند که نیازمند برنامه‌ریزی و استراتژی‌های مناسب برای ارتقای این ظرفیت هستند.
واژه‌های کلیدی: