دوره 37، شماره 3 - ( 1401 )
جلد 37 شماره 3 صفحات 398-391 |
برگشت به فهرست نسخه ها
نوع مقاله:
موضوع مقاله:
History
دریافت: 1400/11/25 | پذیرش: 1401/2/22 | انتشار: 1401/4/10
دریافت: 1400/11/25 | پذیرش: 1401/2/22 | انتشار: 1401/4/10
Rights and permissions
Authors
پریسا محققی1 
، مصطفی قدمی2 ، جلال عطیمی آملی 1، غلامرضا جانباز قبادی1
، مصطفی قدمی2 ، جلال عطیمی آملی 1، غلامرضا جانباز قبادی1
1- واحد نور، دانشگاه آزاد اسلامی، نور، ایران
2- دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران
2- دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران
چکیده (903 مشاهده)
اهداف: بهترین راه مقابله با مخاطرات طبیعی و در راس آن زلزله، ارتقای تابآوری سکونتگاهی در ابعاد مختلف است. بنابراین شناخت تابآوری وضع موجود نقشی حیاتی در کاهش آسیبپذیری شهرها به همراه دارد. هدف از این پژوهش، ارزیابی تابآوری کالبدی-اقتصادی منطقه 12 شهر تهران در مواجه با زلزله بود.
روش‌شناسی: این مطالعه به صورت توصیفی- تحلیلی انجام شد. برای جمع‌آوری داده‌ها از روش کتابخانه‌‌ای-اسنادی و برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از نرمافزارهای ArcGIS و Super Decision و مدل‌های FANP و Anselin Local Morans استفاده شد.
یافته‌ها: بیشترین ضریب در بین شاخص‌های موثر بر تابآوری منطقه به ترتیب مربوط به شبکه حرکت و دسترسی (261/4)، وضعیت ساختمان (925/3)، کاربری‌ها (218/3)، پایداری اقتصادی (211/3)، تراکم (3.002)، خصوصیات زمین بستر (544/1) بود. وضعیت تابآوری بسیار کم با بیشترین میزان، 8895457مترمربع از مساحت منطقه را دربرگرفت و 522081مترمربع (19/7%) در وضعیت تابآوری بسیار زیاد قرار داشت. تفاوت معنیداری از لحاظ تابآوری بین نواحی ششگانه منطقه 12 وجود داشت. در بعد تابآوری کالبدی، ناحیه شش و یک، بیشترین میزان تابآوری و ناحیه سه کمترین میزان تابآوری را داشتند. در بعد تابآوری اقتصادی، محلات بازار، بهارستان و مختاری بهترین وضعیت و محلات پامنار و هرندی بدترین وضعیت را داشتند.
نتیجه‌گیری: نواحی جنوبی منطقه نسبت به نواحی شمالی در وضعیت تابآوری بسیار کم قرار دارند که نیازمند برنامهریزی سریع بهمنظور افزایش تابآوری است.
روش‌شناسی: این مطالعه به صورت توصیفی- تحلیلی انجام شد. برای جمع‌آوری داده‌ها از روش کتابخانه‌‌ای-اسنادی و برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از نرمافزارهای ArcGIS و Super Decision و مدل‌های FANP و Anselin Local Morans استفاده شد.
یافته‌ها: بیشترین ضریب در بین شاخص‌های موثر بر تابآوری منطقه به ترتیب مربوط به شبکه حرکت و دسترسی (261/4)، وضعیت ساختمان (925/3)، کاربری‌ها (218/3)، پایداری اقتصادی (211/3)، تراکم (3.002)، خصوصیات زمین بستر (544/1) بود. وضعیت تابآوری بسیار کم با بیشترین میزان، 8895457مترمربع از مساحت منطقه را دربرگرفت و 522081مترمربع (19/7%) در وضعیت تابآوری بسیار زیاد قرار داشت. تفاوت معنیداری از لحاظ تابآوری بین نواحی ششگانه منطقه 12 وجود داشت. در بعد تابآوری کالبدی، ناحیه شش و یک، بیشترین میزان تابآوری و ناحیه سه کمترین میزان تابآوری را داشتند. در بعد تابآوری اقتصادی، محلات بازار، بهارستان و مختاری بهترین وضعیت و محلات پامنار و هرندی بدترین وضعیت را داشتند.
نتیجه‌گیری: نواحی جنوبی منطقه نسبت به نواحی شمالی در وضعیت تابآوری بسیار کم قرار دارند که نیازمند برنامهریزی سریع بهمنظور افزایش تابآوری است.
شماره‌ی مقاله: 9
واژه‌های کلیدی: