RT - Journal Article T1 - Isfahan Metropolitan Resilience Predictive Model in Crisis and Unexpected Incidents JF - Geographical-Researches YR - 2020 JO - Geographical-Researches VO - 35 IS - 1 UR - http://georesearch.ir/article-1-801-fa.html SP - 19 EP - 30 K1 - Resilience K1 - Disaster Management K1 - Futures Studies K1 - Modeling K1 - Multivariate Regression K1 - Isfahan AB - اهداف و زمینه‌ها: برجستگی نظریه «شهرهای تاب‌آور»، که در فصل مشترک دانش برنامه‌ریزی شهری و مدیریت سوانح مطرح گردیده، در نگاه جامع به همه عناصر بقاء جوامع در کنار مجموعه عوامل بُروز و کنترل بحران، به ویژه عوامل انسانی، با رویکردی آینده نگارانه است. در این مسیر، مدل سازی ریاضی مکان بررسی ارتباط و نحوه اثر مؤلفه‌ها و نیز مانیتورینگ روند آینده‌نگاری تاب‌آوری را امکان‌پذیر می‌نماید. هدف پژوهش حاضر، ارزیابی تاب آوری موجود، تعیین عوامل اصلی و میزان اثرگذاری هر یک از آنها در ارتقاء تاب‌آوری کلانشهر اصفهان به وسیله مدلسازی است. روش‌شناسی: روش کلی پژوهش توصیفی- تحلیلی و از نظر هدف، زیربنایی و کاربردی است. جهت تدقیق ابعاد و شاخص‌های سنجش و در ادامه ارزیابی تاب‌آوری، از مصاحبه با 50 نفر از خبرگان به روش دلفی استفاده و سپس داده‌ها به کمک نرم‌افزار SPSS و برنامه‌نویسی R، تحلیل و نتایج به شکل «مدل رگریسونی چند متغیره پیش بین»، برای شش بُعد تاب‌آوری و کل شهر ارائه گردید. یافته­ها: بررسی‌ها گویای‌ همبستگی‌ بالا و مستقیم‌ بین‌ شاخص‌ها و ابعاد «اجتماعی»، «فرهنگی»، «کالبدی- فضایی» «محیط‌ طبیعی»، «اقتصادی» و «نهادی- حقوقی» تاب‌آوری، براساس‌ تحلیل‌ همبستگی‌ است. همچنین‌ تاب‌آوری‌ کلانشهر اصفهان‌ به‌ مقدار 2.87، درطیف‌ لیکرات‌ پنج‌ سطحی، تقریباً متوسط است. نتیجه­گیری: بیشترین میزان تاب‌آوری در بُعد فرهنگی با 3.08 و کمترین مقدار آن با اندازه 2.56 در حوزه اقتصادی رخ داده است. بدین ترتیب اولویت نخست برنامه‌ریزی ارتقاء تاب‌آوری از نظر مقدار، حوزه «اقتصادی» و با توجه به سطح اثرگذاری در «مدل رگرسیونی پیش بین ارتقاء تاب‌آوری»، بُعد «نهادی- حقوقی» با وزن 0.200 و آخرین اولویت در این دو نگرش به ترتیب «بُعد فرهنگی» با توجه به مقدار و «محیط طبیعی» با ضریب تأثیر 0.147 است. LA eng UL http://georesearch.ir/article-1-801-fa.html M3 10.29252/geores.35.1.19 ER -