1- واحد نور، دانشگاه آزاد اسلامی، نور، ایران 2- دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران
چکیده: (874 مشاهده)
اهداف:بهترین راه مقابله با مخاطرات طبیعی و در راس آن زلزله، ارتقای تابآوری سکونتگاهی در ابعاد مختلف است. بنابراین شناخت تابآوری وضع موجود نقشیحیاتی در کاهش آسیبپذیری شهرها به همراه دارد. هدف از این پژوهش، ارزیابی تابآوری کالبدی-اقتصادی منطقه 12 شهر تهران در مواجه با زلزله بود. روششناسی: این مطالعه به صورت توصیفی- تحلیلی انجام شد. برای جمعآوری دادهها از روش کتابخانهای-اسنادی و برای تجزیه و تحلیل دادهها از نرمافزارهای ArcGISو Super Decision و مدلهای FANP وAnselin Local Moransاستفاده شد. یافتهها: بیشترین ضریب در بین شاخصهای موثر بر تابآوری منطقه به ترتیب مربوط به شبکه حرکت و دسترسی (261/4)، وضعیت ساختمان (925/3)، کاربریها (218/3)، پایداری اقتصادی (211/3)، تراکم (3.002)، خصوصیات زمین بستر (544/1) بود. وضعیت تابآوری بسیار کم با بیشترین میزان، 8895457مترمربع از مساحت منطقه را دربرگرفت و 522081مترمربع (19/7%) در وضعیت تابآوری بسیار زیاد قرار داشت. تفاوت معنیداری از لحاظ تابآوری بین نواحی ششگانه منطقه 12 وجود داشت. در بعد تابآوری کالبدی، ناحیه شش و یک، بیشترین میزان تابآوری و ناحیه سه کمترین میزان تابآوری را داشتند. در بعد تابآوری اقتصادی، محلات بازار، بهارستان و مختاری بهترین وضعیت و محلات پامنار و هرندی بدترین وضعیت را داشتند. نتیجهگیری: نواحی جنوبی منطقه نسبت به نواحی شمالی در وضعیت تابآوری بسیار کم قرار دارند که نیازمند برنامهریزی سریع بهمنظور افزایش تابآوری است.