اهداف: با توجه به اهمیت موضوع کودکان در شهر و زمینه زندگی آنان ضروری است محیطهای شهری سالم و ایمنی برای این قشر آیندهساز برنامهریزی و طراحی شود. با نگاه به مطالعات اخیر نیاز تبیین معیارها و شاخصهای بومی شهر دوستدار کودک با محوریت ارتقاء محیط شدیدا احساس شده و ارائه چارچوب مفهومی و ساختار سنجش آن جزو اولویتهای اساسی است. هدف این تحقیق تبیین ساختار بهینه و بومی شهر دوستدار کودک در جهت ارتقا کیفی فضای شهری و ارائه معیار و شاخصهای ارزیابی شهر دوستدار کودک در فضاهای شهری با در نظر گرفتن مفهوم تفریح و سرگرمی در منطقه 2 تهران است.
روششناسی: این پژوهش تحلیلی- توصیفی بوده و به لحاظ هدف، از جنس ارزیابی و نهایتا توسعهای-کاربردی محسوب میشود. شیوه گردآوری دادهها به صورت کتابخانهای و پیمایشی است. در این پژوهش با توجه به نوع مسئله و هدف، مقیاس منطقه شهری مطرح شده که نسبت به ابعاد مستخرج و شاخصهای بیان شده، تعداد 384 پرسشنامه، در بعد موردی خانواده به شیوه محقق ساخت با ضریب اطمینان 95% که باتوجه به میانگین جمعیت منطقه 2 تهران، به شیوه نمونه گیری تصادفی و تحلیل در محیط SPSS و نیز جهت ارزیابی برخی از متغیرها توزیع گردیده است،که چارچوب پژوهشی توسط نخبگان و کارشناسان امر موضوع تخصصی با استفاده از روش دلفی تبیین و در ادامه برای تعیین سطح معیارها و وزندهی و نیز اهمیت نسبی مولفههای موثر بر آن مورد تحلیل قرار گرفته است. نهایتا با استفاده از نقشههای GIS و تبیین جغرافیایی شاخصهای نهایی با استفاده از روش پهنهبندی بلوکهای شهری و نیز سنجش ساختاری و مشابهتسازی و استفاده از میانگین کل شهر به روش شکست طبیعی در هر شاخص بلوکهای شهری در 4 طیف طبقه بندی شده است. یافتهها: یافتههای این پژوهش حاکی از وجود پهنههای نادوستدار در مرکز و جنوب و در حالت متمرکزی در شمال منطقه 2 تهران بوده که از لحاظ ساختاری عملا هستههای فعالیتی اصلی منطقه را تحت پوشش خود دارند.
نتیجهگیری: اینکه ساختار بافت، سیستم دسترسی، کاربری و لایههای مرتبط به قدری در دوستداری شهر برای کودکان در مقیاس کالن اهمیت دارد که عملا کیفیت زندگی آنان را در مقیاس خرد تحت تاثیر قرار میدهد.